De tweede dag breekt aan. We hebben geleerd van de eerste dag. Met de trein naar Corniglia en dan met de bus naar het stadje om vanaf daar de wandeling weer op te pakken. Scheelt 365 treden. 

Het lager gelegen wandelpad dat Corniglia met Manarola en vervolgens met Riomaggiore verbindt vlak bij de kust, is al jaren gesloten. We moeten het alternatieve pad nemen.
Dit alternatieve pad is moeilijker, de tocht begint vrij pittig. We klimmen snel omhoog en daarmee krijgen we zicht op Corniglia en kunnen dan daadwerkelijk zien hoe mooi dit dorp op een rots ligt. Gelukkig wandelen we dit gedeelte door een prachtig bos. Gelukkig, omdat we zo beschermd zijn tegen de brandende zon. Het bos is prachtig omdat we ontzettend veel verschillende soorten planten en bloemen tegen komen.

De tocht is moeilijker, maar wel prachtig en is schilderachtig. We komen langs prachtige terrasvormige wijngaarden vlak voordat we Volastra passeren. Een hoogtepunt is het bezoek aan Agrivino. Dit is een wijngaard dat heel slim een natuurlijk terras heeft gemaakt op deze wandeling en vooral wijn verkoopt aan de wandelaars. Maar…..zeg maar gerust, dit is een experience. Heerlijke, heerlijke wijn, ijskoud. Dat smaakt naar twee, is dat wel verstandig op deze wandeling? Het is zo lekker, we hebben niet de discipline om eraf te blijven.

Na de wijn volgen wij  het pad tot aan het dorpje Volastra. Tweeduizend jaar geleden heette dit kleine dorpje Vicus Oleaster, wat "het dorp van de olijfgaarden" betekent.  We wandelen door en dan merk ik dat we verkeerd zijn gewandeld. Is het toch de wijn? Het ergste is dat we in de brandende zon omhoog moeten klimmen. Om uiteindelijk tot de conclusie te komen, dat we toch goed zaten en voor niets zijn  geklommen.

Vervolgens dalen wij het wandelpad af via eeuwenoude olijfgaarden lopen we Manarola in.

Manarola is van alle vijf de dorpjes waarschijnlijk het meest gefotografeerde dorp en tevens het oudste dorp van Cinque Terre.

Als we aankomen, wandelen we  rond en door het dorp. In het dorp lopen we door prachtige straatjes. In de hoofdstraat gaan we eerst een hapje eten. Nog een kleine etappe en we hebben Sentiero Azzurro afgerond.

Er is een leuk haventje met helderblauw water. Hier liggen grote rotsblokken waar jongeren een sprong in zee maken. Manarola heeft geen strand, maar om de haven liggen meer rotsen waar mensen op liggen te zonnen. Wij besluiten om een langere pauze te nemen. De haven, het water, de zon, de trappetjes waar je water uit kunt komen, het nodigt ons ook uit om een duik te nemen. Het koelt heerlijk af.

Het laatste stuk van Manarola naar Riomaggiore is het kortst van allemaal, maar niet zonder hindernissen. Het begint bij de Via Rollandi in Manarola, in het hoger gelegen deel van de stad. Direct klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Komt er geen eind aan die steile trap? Maar we krijgen een mooi zicht op Manarola en de kustlijn.
Na al het geklim gaan we via een lange en zeer steile trap naar Riomaggiore.

Riomaggiore is het meest zuidelijke dorp van Cinque Terre. Het heeft een kleine baai met veel vissersboten. Vanaf de rotsen in de haven heb je een mooi uitzicht over het stadje en de omgeving.
Als we aankomen genieten we van een lekkere limonchello. We nemen plaats op de rotsen in de haven en gaan genieten van de zon die ondergaat. We zijn niet alleen, de rotsten zitten vol met mensen om deze prachtige zonsondergang te aanschouwen. Wat mooi om de Sentiero Azzurro op deze manier af te sluiten.

We gaan nog wat eten in Riomaggiore. Riomaggiore blijkt een erg levendig te zijn met veel winkeltjes en restaurants. Na het eten, met de trein terug. Het is al laat als we terugkomen in Monterosso. De stranden zijn donker en verlaten.

De tweede dag hebben we dik 11 KM gewandeld. We zijn bijna 8 uur op pad geweest vanaf het moment van vertrek en aankomst van de trein in Monterosso.